Βέτα ΧρυσοπούλουΟ Κώστας είχε τρία χρόνια που βγήκε στην σύνταξη και από την επόμενη καθημερινά πήγαινε τα πρωινά για περπάτημα στην παραλία. Eκεί συναντούσε τον Τάσο και τον Γιάννη, τους παιδικούς του φίλους. Έπιναν καφέ και γυρνούσε σπίτι του. Δεν είχε παντρευτεί ποτέ, δεν είχε οικογένεια.
Μόνο τη μάνα του είχε που τελευταία στα ενενήντα της ήταν με άνοια και την είχε μαζί του.
Της είχε μεγάλη αδυναμία, γι’ αυτόν ήταν όλη του η ζωή, βλέπεις δεν είχε άλλον να μοιραστεί τα συναισθήματα του. Ήταν το παιδί του, η γυναίκα που του έλειπε, η οικογένεια που δεν έκανε.
Πήρε το δρόμο του γυρισμού, είχε μεσημεριάσει και τάχυνε το βήμα του. Ήταν η ώρα που έφευγε η γυναίκα που τον βοηθούσε στην φροντίδα της.
Η γυναίκα τον περίμενε όρθια, ανήσυχη. Αργήσατε κ. Κώστα τού είπε με κουρασμένη φωνή και κατευθύνθηκε στην πόρτα. Η κ. Ξένια σήμερα δεν ήταν πολύ καλά, δεν μπόρεσα να της δώσω να φάει, είναι εντελώς νηστική και συνεχώς κοιμάται. Ίσως να ενημερώσετε το γιατρό που την παρακολουθεί. Τα λέμε αύριο ψιθύρισε καθώς έφευγε.
Γύρισε και την κοίταξε με συμπόνοια. Το γέρικο πρόσωπο της, τα λευκά λιγοστά μακριά μαλλιά της. Το σώμα της ανήμπορο και το μυαλό της κι αυτό γηρασμένο.
Τα μάτια της ήταν κλειστά και ένα χαμόγελο ζωγράφιζε τα χείλη της.
Έπιασε το τηλέφωνο και κάλεσε τον γιατρό, τού ζήτησε να έρθει να τη δει.
Η σκέψη του πέταξε στα παιδικά του χρόνια, την έφερε στο νου του με την όμορφη κορμοστασιά, τα κάστανα της μάτια, τα μακριά μαλλιά της. Είχε παντρευτεί στα είκοσι, ήταν το πέμπτο της παιδί, το μόνο που κατάφερε να γεννηθεί μετά από τέσσερις αποτυχημένες εγκυμοσύνες.
Ο πατέρας απών, σχεδόν δεν πρόλαβε να τον γνωρίσει, αφού τον έχασε πριν κλείσει τα δυο του χρόνια.
Εκείνη δεν ξαναπαντρεύτηκε. Έκανε τα πάντα να μη του λείψει τίποτε. Κατάφερε να του δώσει τα εφόδια να έχει μια καλή ζωή.
Θυμήθηκε τα χρόνια που σπούδαζε σε άλλη πόλη και αργότερα που έκανε το μεταπτυχιακό του στο Λονδίνο. Τα χρόνια που δούλεψε ως οδοντίατρος στο δημόσιο σε μια άλλη πόλη μακριά της.
Γνώρισε πολλές γυναίκες αλλά με καμία δεν προχώρησε. Δεν παντρεύτηκε. Ίσως δεν αγάπησε.
Η δέσμευση τον πανικόβαλλε και έτσι έμεινε μόνος του.
Δεν έμοιαζε να τον ενοχλεί ιδιαίτερα η κατάστασή του.
Τον κουδούνι της πόρτας τον έβγαλε από τις σκέψεις του.
Ο γιατρός πλησίασε το κρεβάτι, την εξέτασε με επιμέλεια.
Είναι θέμα ωρών του είπε. Θα φύγει πριν ξημερώσει η μέρα.
Τον παρηγόρησε η σκέψη ότι ήταν πλήρης ημερών αλλά δε μπόρεσε να σταματήσει τα δάκρυα του. Βλέπεις δεν ήταν μόνο μητέρα του, ήταν όλη του η ζωή!
Ήταν μόνος του, χωρίς ένα δικό του άνθρωπο, εντελώς μόνος του!
Η μοναχικότητα πήρε σάρκα και οστά, πήρε τη μορφή μιας πανέμορφης γυναίκας που έμοιαζε θαρρείς τη μητέρα του. Τον πλησίασε και αυτός κρύφτηκε στην ψυχρή της αγκαλιά και τα δάκρυα του σταμάτησαν να κυλούν, καθώς παγωνιά γέμισε την καρδιά του!
Μαριάννα Μακαριάν
