ΓΡΑΦΕΙΝ

Ο σταθμός των τρένων

Να την πάλι εδώ στο σταθμό των τρένων. Πάντα την προσέλκυε αυτός ο χώρος. Μάλλον γιατί εδώ γίνονται οι μεγάλοι αποχωρισμοί, εδώ δίνονται οι μεγαλύτερες αγκαλιές και οι μεγάλες υποσχέσεις, που άλλες κρατούν κι άλλες εξανεμίζονται.

Πάντα εκεί κατέφευγε όταν ήθελε να σκεφτεί, όταν ήθελε να κλάψει και όταν το βάρος που είχε στην ψυχή της ήταν μεγάλο.

Σκεφτόταν ότι καθώς φεύγει το τρένο και κυλάει πάνω στις ράγες, παίρνει μαζί του όλα τα συναισθήματά μας και τα σκορπίζει ανά τον κόσμο.

Έτσι ξελαφρώνεις έλεγε, αφού τις πίκρες σου τις μοιράζεσαι με χιλιάδες ανθρώπους .

Αυτές οι ράγες και τα βαγόνια είχαν ακούσει όλες τις ανησυχίες της, τις πίκρες της και τους αναστεναγμούς της.

Εκεί κατέφυγε όταν την εγκατέλειψε ο πατέρας του παιδιού της και σύζυγός της. Έκλαψε, είπε τον πόνο της, φώναξε μου λείπεις, και ξανασηκώθηκε, γιατί έπρεπε να πάει κοντά στην κόρη της.

Όταν την έζωναν οι ανησυχίες που είχε με την εφηβεία της μικρής, ο σταθμός την βοηθούσε να ανασυγκροτήσει τις σκέψεις της και να στηρίξει το παιδί της. Θεωρούσε ότι εκεί κάτω στο σταθμό κάτι μαγικό συνέβαινε, άδειαζε συναισθηματικά και απωθούσε πάνω στα βαγόνια τα αχ και βαχ της και ξαλάφρωνε. Αλλά εκεί απόλαυσε και όλες τις χαρές της πριγκίπισσάς της, τις επιτυχίες της, τα βραβεία της και τα διπλώματά της .

Σκεφτόταν πόσα μεγάλα « Σ’ αγαπώ» έχουν ειπωθεί εδώ πέρα, πόσες σφιχτές αγκαλιές και δάκρυα κρύβει όλος ο χώρος. Ο αποχωρισμός, όπως και να το κάνεις, είναι βαρύς αλλά καθώς κυλάει αργά πάνω στις ράγες του τρένου νιώθεις σιγά σιγά να ξελαφρώνεις .

Με το τρένο έφυγε και η μονάκριβή της για να πάει στο εξωτερικό να σπουδάσει. Πόσο δύσκολα πέρασε τότε. Πόσες φορές την μέρα κατέβαινε κάτω στον σταθμό νομίζοντας ότι τα τρένα θα πάρουν όλα τα «Σ’ αγαπώ» και την έννοια της και θα τα πάνε στην μοναχοκόρη της.

Όμως τόσο δεμένη που ήταν μ’ αυτόν τον χώρο, τόσα συναισθήματά της που είχε δεχτεί στην αγκάλη του σπάνια όλα τα χρόνια που είχε ταξιδέψει με τρένο. Τόσο που την συνέπαιρνε αυτή η σκέψη του ταξιδιού με τρένο, να φανταστείς, μια δυο φορές είχε μπει σ’ αυτά τα βαγόνια.

Αλλά τώρα τελευταία το είχε αποφασίσει. Θα πήγαινε στο παιδί της, στο εξωτερικό με τρένο, έτσι, για να απολαύσει το ταξίδι της και να αναπολήσει όλες τις χαρές και τις πίκρες της και, πού ξέρεις, μπορεί και το βαγόνι να έχει κάτι να της πει που όλα αυτά τα χρόνια ακούει αδιαμαρτύρητα και παίρνει μακριά της ό,τι την απασχολεί.

Όταν έφτασε στον προορισμό της, την περίμενε το κορίτσι της και ο ήλιος ήταν ζεστός και χάιδευε τα πρόσωπά τους, όταν αγκαλιάστηκαν και σφίχτηκαν ζεστά η μία μέσα στην άλλη. Η καρδιά της ανακουφίστηκε και σκέφτηκε πως πάλι σε σταθμό έζησε ένα άλλο μεγάλο συναίσθημα. Τελικά οι σταθμοί ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη ζωή της.

Σου άρεσε;

Διάλεξε τα αστέρια που επιθυμείς!

Μέσος όρος 5 / 5. Σύνολο ψήφων: 8

Δεν υπάρχουν ψήφοι! Γίνε ο πρώτος που θα βάλει αστεράκια.

Όλγα Τσιφοπούλου

Η Όλγα Τσιφοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Γρεβενά. Εργάσθηκε πολλά χρόνια στον τραπεζικό τομέα. Πάντα έγραφε τις σκέψεις της στο χαρτί. Ό,τι την ενθουσίαζε και ό,τι την προβλημάτιζε. Γράφει διηγήματα και ποιήματα καταγράφοντας με αυτόν τον τρόπο τις σκέψεις της και τα συναισθήματά της.

error: www.grafein.gr