Χρυσάνθη ΣτουγιαννοπούλουΚαι όντως δεν φταίω εγώ.
Μάντεψε ποια ήταν η τελευταία λέξη της μητέρας μου πριν προλάβω να βγάλω το πόδι μου από την πόρτα. “ Να προσέχεις κορίτσι μου, μην σας ξεγελάσει κανένας. Βλέπεις πόσα γίνονται καθημερινά στην τηλεόραση με τις γυναίκες”.
Ξέρεις ποια είναι η απάντηση σε αυτή την συμβουλή; “ Θα προσέχω αλλά και ο άλλος θα πρέπει να έχει μάθει να σέβεται!». Γιατί αυτά τα δύο είναι αλυσίδα. Το ένα δεν μπορεί να πάει χωρίς το άλλο. Και στο λέω εγώ. Εγώ γιατί εκείνο το βράδυ, στις διακοπές, πίστευα πως θα περνούσα αξέχαστα…
Παρατηρώ το σώμα μου στο τεράστιο καθρέφτη του μονότονου δωματίου. Δεν το αναγνωρίζω. Ή ίσως καλύτερα δεν θέλω να πιστέψω ότι είναι δικό μου.
Όλα ξεκίνησαν εκείνο το βράδυ. Έπρεπε να πάω. Δεν γινόταν να λείπω από τις πρώτες διακοπές με την κολλητή μου. Άλλωστε σε ένα χρόνο θα ενηλικιωνόμουν. Ήθελα να νιώσω αυτό το συναίσθημα της ανεξαρτησίας. Ξέρεις τώρα, πρώτες διακοπές μόνος σου, χωρίς γονείς, να μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Με μια λέξη “ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ”.
Έτσι πίστευα και εγώ. Ότι αυτό το καλοκαίρι θα πήγαινα σε έναν παράδεισο. Για αυτόν ετοίμαζα τρεις εβδομάδες τη βαλίτσα μου. Για έναν κόσμο μαγικό μακριά από κηρύγματα και τα βασανιστικά “πρέπει” και “μην” των μεγάλων. Αλλά μάλλον έκανα μεγάλο λάθος.
Με την κολλητή μου ετοιμαζόμασταν ώρες. Είμασταν τόσο ενθουσιασμένες. Πιστεύω έχεις καταλάβει γιατί. Βολτούλα με την κολλητή σου, βράδυ σε μπαράκι, αθώα φλερτ… ξέρεις…
«Το ποτό κερασμένο από εμένα» ήταν οι πρώτες λέξεις από έναν άντρα. Δεν τον ήξερα. Αλλά αυτό το αστραφτερό χαμόγελο στο όμορφο πρόσωπό του που έφτανε μέχρι τα αυτιά του μου έδωσε την ψευδαίσθηση ότι ήταν εκείνο το αθώο φλέρτ που σου είπα προηγουμένως.
Το ένα ποτάκι έγιναν δύο, τα δύο τρία, αλλά μέχρι εκεί. Από μικρή ήξερα να βάζω όρια στον εαυτό μου. Όσο περνούσε η βραδιά, αυτός άρχισε να συμπεριφέρεται περίεργα. Σαν να μπήκε ένας άλλος άνθρωπος μέσα του. Νόμιζα πως άρχισε σιγά- σιγά να τα χάνει από το ποτό και έτσι αποφάσισα να φύγω. Δεν ήθελα να συνεχίσω να είμαι μαζί του, δεν ένιωθα άνετα με την αλλαγή της συμπεριφοράς του.
«Πρέπει να φύγω», του είπα διστακτικά και σηκώθηκα από το μπαρ.
«Θα έρθω μαζί σου», ήταν η απάντησή του. Άρχισα να μην αισθάνομαι τα πόδια μου. Φοβήθηκα.
«Δεν χρειάζεται», ήταν τα τελευταία μου λόγια και πήγα να βρω αναστατωμένη την κολλητή μου. Προσπάθησα να τη βρω. Δεν μπόρεσα. Είχε αρκετό κόσμο και δεν αισθανόμουν καλά. Έτσι έφυγα.
«Θα έρθω μαζί σου». Αυτά τα λόγια μού βασάνιζαν το μυαλό.
Στο δρόμο προς το ξενοδοχείο έτρεμα. Και όχι, δεν ήταν από το κρύο. Ήταν από εκείνον. Δεν ξέρω τι μου είχε κάνει, αλλά σίγουρα δεν ήταν κάτι καλό. Δεν πρόλαβα να φτάσω και ακούω βήματα από πίσω μου. Ήταν αυτός.
Και τώρα βρίσκομαι μπροστά από τον τεράστιο καθρέφτη του μονότονου δωματίου και παρατηρώ τις μελανιές στο σώμα μου. Δεν το αναγνωρίζω. Ή ίσως καλύτερα δεν θέλω να πιστέψω ότι είναι δικό μου…
Κυριακή Παπαζαχαρίου
