Δεν ξέρω πια τι να σου γράψω
Έπιασα μολύβι και χαρτί μήπως κάτι βρω να πω για σένα
Που ούτε σε ήξερα ούτε θα σε μάθω
Ο πόνος που ένιωσα για την απουσία σου
Αβάσταχτος κάπως μου φάνηκε και ήθελα να τον μοιραστώ
Με ανθρώπους που ίσως κάτι ένιωσαν κι αυτοί μεσ’ την ψυχή τους
Εκείνο το ανείπωτο «γιατί;»
Που ψέλλισα και σαν ηχώ έφτασε ως εσένα
Νόμιζα πως απάντηση δεν πήρα
Μα τελικά σχεδόν αντανακλαστικά σήκωσα το ακουστικό
Και έπειτα από δύο λεπτά ψιθύρισα δύο λόγια που ίσως να ήθελες να είχες πει:
«Έλα μαμά, είμαι καλά, σε αγαπώ»