Σοφία
Κλεισμένη στην σοφί(τ)α σου
Δίχως διαφυγή
Τις είχες επιλέξει τις αλυσίδες σου
Κι έπειτα, αφορμή έδωσες να σ’ ερωτευτούν
Με λόγια σοφίας κι όχι έρωτα
Τι βάσανο κι αυτό,
Να ‘σαι αίτιο της καταστροφής τους
Ασφυξία
Το ‘χα στην άκρη του μυαλού μου
Μα δεν μπορούσα να αφουγκραστώ
Τι θα πει έρωτας για μας τους απογοητευμένους.
Που ζήσαμε την ζωή με κλειστά παράθυρα,
Μα ανοιχτή καρδιά
Και τον άνεμο να χορεύει στις χαραμάδες.
Κι αν ήτανε γραφτό μας μια στάλα ήλιο ν’ ανασάνουμε,
Πολύ το προσπαθήσαμε,
Και χάσαμε την μέρα.
Τρικυμία
Ήταν αυγή όταν βούτηξα
Άμαθη από μεθύσια θαλασσινά
Μα τώρα πια, στης δύσης τα τελειώματα,
Έμπειρη ήμουν γνώστης των πραγμάτων
Διαβασμένη ως το κόκκαλο με βιβλία ελευθερίας
Κι ας κολυμπούσα σε νερά βαθιά,
Πάντα φάρος μου στεκόταν η ψυχή
Λίγο φως αλλά αρκετό
Για να μείνω ζωντανή
Ίκαρος
«Άνοιξε φτερά και πέτα»
Φτάσε πέρα από τον ήλιο
Και ίσως έτσι αγγίξεις την Σελήνη
Τώρα πια έμαθες το μάθημά σου
Τα κέρινα φτερά είναι για εκείνους που γερά πατούν τα πόδια τους στη γη,
Που φιλοδοξία δεν έχουν να δούνε τους πλανήτες
Κι αν πέσεις πολλές φορές σε θάλασσα βαθιά,
Μην ανησυχείς,
Δεν φταις εσύ ούτε η ματαιοδοξία που σου προσάψανε πολλοί
Σου έλειπαν απλά,
Τα σωστά φτερά
Πτώση
Τι να σου πω που νιώθω ότι πέφτω σε γκρεμό
Όταν όνειρα κάνω
Κι όταν τα σβήνω από της μνήμης τα τεφτέρια
Πλέω κάπου σε κάποια θάλασσα αιώνια
Χωρίς σκοπό κι αιτία
Και τι να σου πω που όταν πέφτω στον γκρεμό
Νιώθω γαλήνια
Τυχαίο είναι νομίζεις;
Πάντα με μαγνήτιζε η καταστροφή μου
Όσα θέλω να σου πω
Όχι, δεν είναι όλα καλά
Έχω έναν κόμπο στο στομάχι και δεν βγάζω άχνα
Γι’ αυτά που θέλω, που ονειρεύομαι, που αισθάνομαι
Προσπαθώ να παίξω με στίχους
Μα στέρεψα από λέξεις
Έχω μείνει μονάχα εγώ κι ένα Ω κεφαλαίο
Ναι,
Μου θυμίζει κάπως το κενό κι ανακουφίζομαι,
Γιατί δεν μου θυμίζει ευτυχία για να ζηλεύω
Ζηλεύω όσους λένε πως είναι καλά και το εννοούν
Σπάνιο φαινόμενο να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου
Δεν νομίζεις;
Κι αν νόμιζες πως μυστικό δεν σου κρατώ κανένα μάλλον ατύχησες
Ελπίζω μόνο να μην δυστύχησες που για σένα,
Δεν είμαι τελεία αλλά ερωτηματικό
Δίχως νόημα και αιτία
Έτσι επέλεξα να ζω εγώ και το Ω μου
Μακάρι να ‘ξερες και συ πως να ζεις με το δικό σου
Été
Σαν τραγούδι καλοκαιρινό
Ήρθες εκείνο το δειλινό δίπλα στην θάλασσα
Κι όταν της καρδιάς μου το φυλαχτό στο λαιμό σου πέρασα
Μου ψιθύρισες με περίσσιο θάρρος
Κι αγιάτρευτη τόλμη
Πως τα φυλαχτά δεν χαρίζονται,
Μόνο κερδίζονται
Και συ ποτέ δεν κερδίζεις στην αγάπη
Θες να πονέσεις μαζί μου απόψε;
Σε ρώτησα:
Θες να πονέσεις μαζί μου απόψε;
Ο πόνος δεν είναι συναίσθημα αλλά ύπαρξη
Κι αν δεν θες να πονέσεις τότε αγάπα
Ίσως νιώσεις ό,τι νιώσω
Και μ’ αφήσεις
Για δυο κλάσματα του δευτερολέπτου να σου πω ποια είμαι
Γι’ αυτό:
Θες να πονέσεις μαζί μου απόψε;
Τέχνη
Μίλα μου για τέχνη
Μίλα μου για ανθρώπους που περάσανε και δεν αφήσαν πίσω τους ούτε ίχνος πινελιάς
Μίλα μου για γκράφιτι που έφθειρε ο χρόνος
Μίλα μου για ποίηση
Απόψε σου γράφω αυτό το στιχάκι
Χωρίς μελάνι και στυλό
Μου τελείωσε η τέχνη
Μόνο αυτό μου ‘χει απομείνει να σου πω
Νοσταλγία
Ήταν λίγο πιο πικρός ο καφές εκείνο το πρωί που ξύπνησα μόνη
Φταίξιμο όμως δεν μπορούσα να ρίξω στην μούχλα στο ταβάνι της κουζίνας
Αίτια ήταν μονάχα η ατέρμονη απουσία σου απ’ τα σεντόνια μου
Και το βουητό της θλίψης μου στις άκρες των ματιών μου,
Που αναγκάστηκα να συνηθίσω την σκιά σου στο μπαλκόνι
Να καπνίζει απ’ τα τσιγάρα μου και να μου φωνάζει καληνύχτα
Και μεσ’ την αγωνία μου είχα και σένα να μπλέκεσαι στους εφιάλτες μου
Σαν άνεμος να μπερδεύεις κάθε στίχο που ποτέ έγραψα για σένα
Το ¨Σε μισώ¨ σαν ¨Σ ‘αγαπώ¨ ν’ αντηχεί στα χείλη μου
Δίχως λόγο και αφορμή να σε ονομάζω κομμάτι μου,
Αντωνυμία κτητική που κτήμα μου πλέον δεν ήταν
Και κάπου κάπου τ’ άρωμά σου ένιωθα το δέρμα μου ν΄ αγγίζει,
Ώρες βραδινές που νόμιζα πως στα σοκάκια του μυαλού μου σ΄ είχα κλειδώσει
Μου φάνηκε αιώνια αυτή σου η παρουσία στις μεταμεσονύκτιες μου σκέψεις
Κι ας γινόταν εν αγνοία σου, ή μήπως όχι;
Κάπως έτσι σε συρτάρια έβαλα τους ονειροκρίτες μου να μην με ενοχλούν τις νύχτες που μου λείπει η μορφή σου στο κρεβάτι
Και πλέον αν λίγο παραπάνω σε νοσταλγώ στον ύπνο μου
Και χωρίς αναπνοή σε κυνηγώ στ’ ασύνειδό μου
[Φυλακή που έγινε για ονείρων έτη φωτός]
Όταν είμαι ένα όνειρο μακριά, μαθαίνω πως στην σκέψη μου έχεις πεθάνει