Χριστίνα ΜιχαηλίδουΗ Βέτα Χρυσοπούλου παραχωρεί συνέντευξη στη συγγραφέα και αρθρογράφο του “ΓΡΑΦΕΙΝ”, Μιχαηλίδου Χριστίνα, με αφορμή την έκδοση της ποιητικής της συλλογής “Συναισθήματα 2020”.
– Αγαπητή Βέτα σε καλωσορίζω στο φιλόξενο Γράφειν. Οι αναγνώστες του σε γνωρίζουν από τα διηγήματα σου, αν και σήμερα θα συνομιλήσουμε με αφορμή την τελευταία ποιητική σου συλλογή «Συναισθήματα 2020». Μίλησε μας για σένα ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καλαμαριά, όπου μένω ακόμα από πρόσφυγες γονείς ποντιακής καταγωγής. Σε ηλικία επτά ετών, κάθε βράδυ έλεγα αυτοσχέδια παραμύθια στη κατά τρία χρόνια μικρότερη αδελφή μου και της άρεσαν πολύ. Αυτό γινόταν για αρκετά χρόνια. Στο δημοτικό μου άρεσε να μετατρέπω διηγήματα σε ποιήματα και αργότερα στην πρώτη γυμνασίου η φιλόλογος με ανέβαζε στην έδρα να διαβάζω τις εκθέσεις μου.
Συνέχισα να γράφω ποιήματα που τα κρατούσα σ ένα λεύκωμα και μερικά απ’ αυτά τα δημοσίευσα στην πρώτη μου ποιητική συλλογή «Θάλασσα».
Αν και ήμουν άριστη μαθήτρια, ένα πρόβλημα υγείας με ανάγκασε να αλλάξω πορεία για σπουδές στην ιατρική και τελειώνοντας το εξατάξιο γυμνάσιο πήγα σε σχολή γραμματέων και λογιστών. Αργότερα δούλεψα σαν γραμματέας σε μια μεγάλη εταιρεία. Με την εγκυμοσύνη μου σταμάτησα να δουλεύω και όταν στη δεύτερη εγκυμοσύνη έχασα σε ατύχημα τον άντρα μου. Μετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού μου δούλεψα στο δημόσιο σα δακτυλογράφος για τριάντα χρόνια.
Σε όλο αυτό το διάστημα έγραφα συνήθως πρόχειρα όταν ένοιωθα την ανάγκη. Δεν είχα καθόλου χρόνο να ασχοληθώ. Αλλά πάντα ένοιωθα την ανάγκη να γράφω για κάτι που με άγγιζε
– Ποιο ήταν το δικό σου ταξίδι γραφής για να φτάσεις στο σήμερα και ποιο είδος λόγου σε αντιπροσωπεύει περισσότερο; Aυτό του πεζού λόγου ή της ποίησης; Ποιοι είναι οι συγγραφείς/ποιητές που σε καθόρισαν;
Χρειάζεται κάποιος να αφιερώσει χρόνο και ο χρόνος ήρθε όταν βγήκα στη σύνταξη. Τα παιδιά είχαν πια τη δική τους ζωή κι εγώ ήμουν απελευθερωμένη από υποχρεώσεις. Έτσι ένοιωσα την ανάγκη να παρακολουθήσω σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Αισθανόμουν ότι το όφειλα στον εαυτό μου να ασχοληθώ μ’ αυτό που υπήρχε χρόνια μέσα μου. Παρακολούθησα και συνεχίζω να παρακολουθώ σεμινάρια, άρχισα πολύ πριν την καραντίνα, δεν ήταν η καραντίνα που με ώθησε σ΄αυτό. Το σεμινάριο με τη Γιώτα Κοτσαύτη, ήταν το τρίτο που παρακολούθησα και μου έδωσε την ώθηση να εκδώσω την πρώτη μου ποιητική συλλογή. Γράφω ποιήματα, παραμύθια, μικροδιηγήματα και έτσι κάποια στιγμή προτίμησα πάλι να εκδώσω ποιήματα. Ένα ισχυρό κίνητρο για την έκδοση των δύο βιβλίων μου ήταν η ανάγκη να τα αφιερώσω στα πρόσωπα που σημάδεψαν τη ζωή μου, που αγάπησα και με αγάπησαν πολύ.
Το «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι μου άρεσε πολύ και το διάβασα σε ηλικία δώδεκα ετών. Τα παραμύθια του Άντερσεν θυμάμαι με μάγευαν και ο Καβάφης είναι ο αγαπημένος μου ποιητής, το ποίημα του «Η πόλις» είναι το αγαπημένο μου.
– Η τεράστια αλλαγή που συντελέστηκε στη ζωή μας λόγω της πανδημίας σε επίπεδο συναισθηματικό, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην τελευταία σου ποιητική συλλογή «Συναισθήματα 2020». Πως βίωσες αυτήν την περίοδο; Ήταν η ποίηση ένα αποκούμπι για σένα;
Πάντα η ποίηση ήταν αποκούμπι για μένα. Ότι συμβαίνει και με αγγίζει γράφω για αυτό. Έτσι έγραψα αυτά που βίωσα όλο αυτό το διάστημα. Αυτά τα συναισθήματα.
– Διαβάζουμε στο ποίημα «Φάλτσο τραγούδι» τους στίχους… Βασιλιάς ο κίνδυνος, Υπηρέτης ο φόβος. Πιστεύεις ότι μέσα στην πανδημία, γίναμε υπηρέτες του φόβου; Η ποίηση αλλά και η πεζογραφία έχουν την ικανότητα να μας απομακρύνουν από τους φόβους μας;
Γίναμε υπηρέτες του φόβου γιατί ζήσαμε μέσα στον κίνδυνο, που μας τον επεσήμαιναν όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Αλλά πέρα αυτού είδαμε να πεθαίνουν και γνωστοί μας άνθρωποι.
Η τέχνη γενικά βοηθά να απομακρύνονται οι φόβοι μας και να παίρνουν τις πραγματικές διαστάσεις. Το θηρίο γίνεται πιο κατανοητό ίσως και αυτό βοηθά κατά κάποιο τρόπο. Αλλά όταν συμβαίνουν τόσο έντονα γεγονότα απλώς τα αισθάνεσαι, δε γίνεται να μη φοβηθείς.
– Στην ποιητική σου συλλογή «Συναισθήματα 2020» αποτυπώνεις με ειλικρινή και σαφή τρόπο χρησιμοποιώντας απλές και κατανοητές λέξεις όλα τα συναισθήματα που βιώσαμε στην καραντίνα. Το φόβο, τον κίνδυνο, την αγωνία αλλά και την ελπίδα, την αγάπη και τη δύναμη της αγκαλιάς στο ποίημα «Ζεστή Αγκαλιά». Πιστεύεις ότι αυτή η μορφή ποίησης αγγίζει περισσότερο τον αναγνώστη;
Πιστεύω ότι, όταν γίνεται κατάθεση συναισθημάτων που τα νιώθεις έντονα, αυτά έχουν την ικανότητα να μεταφέρονται στον αναγνώστη και να τον αγγίζουν περισσότερο.
– Ποια είναι τα επόμενα λογοτεχνικά σου σχέδια;
Μέσα από τα μαθήματα της δημιουργικής γραφής που τόσο αγαπώ, γεννήθηκαν ποιήματα, παραμύθια, μικροδιηγήματα. Κάποια απ’ αυτά ήδη είναι έτοιμα να εκδοθούν κάποια χρονική στιγμή. Τώρα θέλω να δώσω χρόνο στο δεύτερο βιβλίο μου να χαρώ το ταξίδι του και να είμαι κοντά του για κάποιο διάστημα. Μ΄ έχει ανάγκη στα πρώτα του βήματα. Επίσης συμμετέχω σε τρία συλλογικά βιβλία των εκδόσεων Αλάτι, που θα κυκλοφορήσουν σύντομα.
– Πιστεύεις ότι ένας συγγραφέας ή ποιητής γεννιέται ή γίνεται; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του;
Πιστεύω όταν αγαπά κάποιος πολύ και το κάνει μέσα από την ψυχή του αυτό είναι που τον καθορίζει. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει, αρκεί να το νιώθει.
– Μία ομάδα συγγραφέων και αναγνωστών του Γράφειν είναι μαθητές Λυκείου, ποια είναι η συμβουλή που θα τους έδινες για το ταξίδι της ζωή τους;
Να αγωνίζονται για τα όνειρα τους, γι ’αυτό που θέλουν και αγαπούν. Η προσπάθεια είναι το πιο όμορφο ταξίδι που γεννά στο δρόμο του θετικά συναισθήματα που σε κάνουν ευτυχισμένο.
– Βέτα, ευχαριστούμε για την όμορφη συζήτηση και ευχόμαστε καλή επιτυχία στην ποιητική σου συλλογή «Συναισθήματα 2020» αλλά και στα επόμενα λογοτεχνικά σου σχέδια.
Κι εγώ ευχαριστώ πολύ το ΓΡΑΦΕΙΝ που μου έδωσε την ευκαιρία να μοιραστώ αυτά που αγαπώ. Νοιώθω ευγνώμων. Ευχαριστώ και σένα Χριστίνα, εύχομαι τα καλύτερα.
Ελένη Καραγιάννη
