Θωμάς TζίωροςΈχετε σκεφτεί ότι η ζωή σας μπορεί να αλλάξει από τη μία στιγμή στην άλλη; Όλα κυλούσαν ομαλά σύμφωνα με το σχέδιο και οι τέσσερις μηχανές βρίσκονταν σε πλήρη λειτουργία, τα καύσιμα ξεχείλιζαν, τίποτα δεν θα μπορούσε να πάει στραβά. Η ώρα ήταν περίπου 4:15, το αεροπλάνο ετοιμαζόταν να απογειωθεί. Βγήκα στον διάδρομο για να ενημερώσω τους επιβάτες αν χρειάζονται φαγητό, διότι το ταξίδι ήταν μακρινό και δύσκολο.
Ένα κοριτσάκι από τη δεξιά πτέρυγα έκλαιγε. Μάλλον θα ήταν η πρώτη της φορά που πετούσε, σκέφτηκα. Πήγα κοντά της και της ψιθύρισα στο αυτί ότι τίποτα κακό δεν θα συμβεί ή έτσι νόμιζα. Αυτή μου χαμογέλασε και γύρισε από την άλλη μεριά. Μετά από λίγο σηκώθηκα, πήγα στο πιλοτήριο και ρώτησα τους πιλότους σε πόση ώρα θα φτάναμε στο Λονδίνο. Εκείνοι μου εκμυστηρεύτηκαν πως σιγά-σιγά χάναμε καύσιμα. Η ώρα κυλούσε και αρχίσαμε να χάνουμε ύψος. Κανείς δεν καταλάβαινε τίποτα, ώσπου ένας θόρυβος από το δεξί φτερό ακούστηκε τόσο δυνατά, με αποτέλεσμα να αναστατωθούν οι επιβάτες. Όλοι άρχισαν να φωνάζουν και να σηκώνονται από τη θέση τους. Πραγματικά επικρατούσε ένα χάος. Τότε έβαλα μία φωνή και προσπάθησα να ηρεμήσω τους επιβάτες. Τους πρόσταξα να βάλουν τις μάσκες οξυγόνου και να περιμένουν. Κοίταξα το ρολόι και είδα ότι ήταν 6:30, περίπου 45 λεπτά προτού προσγειωθούμε. Οι πιλότοι ήτανε καινούργιοι στη δουλειά, συνεπώς άπειροι. Άρχισαν να μας καθοδηγούν, αλλά αυτά που μας έλεγαν δεν έβγαζαν νόημα.
Ξαφνικά το αεροπλάνο άρχισε να παίρνει μία περίεργη κλίση, οι αποσκευές έπεσαν όλες κάτω. Οι επιβάτες άρχισαν να κλαίνε. Τότε πήρα την κατάσταση στα χέρια μου. Έβγαλα όλα τα αλεξίπτωτα και τα μοίρασα στους επιβάτες. Έμεινε μόνο ένα. Είχα να πάρω μία δύσκολη απόφαση: να σώσω τον εαυτό μου ή να το δώσω σε έναν ηλικιωμένο, τον οποίο έβλεπα να κάθεται και να περιμένει έντρομος τη σύγκρουση. Έτρεξα αμέσως κοντά του, του το φόρεσα και έμεινα μόνη μου, καθώς οι υπόλοιποι πήδηξαν με τα αλεξίπτωτα.
Εκείνη τη στιγμή γονάτισα και πέρασε μπροστά από τα μάτια μου όλη μου η ζωή. Η ώρα ήταν 7:30, ακούω φωνές από πάνω μου, ακούω να λένε ότι οι πιλότοι είναι νεκροί. Δεν μπορούσα να κουνήσω τα χέρια μου. Επίσης διάφορα φώτα αναβόσβηναν γύρω μου. Μάλλον είχε έρθει το ασθενοφόρο. Μεταφέρθηκα στην κοντινότερη κλινική και με εξέτασαν. Έκαναν λόγο για παράλυση, νομίζω. Μετά από μέρες σαν από θαύμα άρχισα να κουνάω τα άκρα του σώματός μου. Οι γιατροί τα έχασαν και φώναζαν: «Έγινε θαύμα! Έγινε θαύμα!». Σηκώθηκα σιγά-σιγά και άρχισα να κλαίω από συγκίνηση. Όταν γύρισα σπίτι, με περίμενε μία επιστολή από τον ηλικιωμένο κύριο που είχα σώσει. Οι δικοί μου που με νόμιζαν νεκρή, χαμένη κάτω από τα συντρίμμια του αεροπλάνου, με έπνιξαν στις αγκαλιές και στα φιλιά.
Μαρία Καραντώνα
