Ιωάννα ΤόσκαΠερνάω κρισάρες στο μυαλό μου. Είναι στιγμές που η ανάγκη του να είσαι εδώ ξεπερνάει τον εγωισμό που έχτισα απέναντι στις λανθασμένες αποφάσεις σου. Σίγουρα το να απλώσει χέρι κανείς είναι μια λανθασμένη απόφαση…
Μα τελευταία ούτε η μοίρα δεν μας φέρνει κοντά. Θυμάσαι; Τα Χριστούγεννα που περνάγαμε αγκαλιά, θυμάσαι; Τότε που μέρα παρά μέρα το χαστούκι το είχες σαν την απαραίτητη αντιβίωσή μου. Θυμάσαι; Μα εμένα η μνήμη μου δεν σκαμπάζει από πόνο. Ποτέ δεν σκάμπαζε γλυκέ μου, ίσως γι’ αυτό ακόμα πονάει το μυαλό μου, συνάμα η καρδιά μου, όταν σε θυμάμαι. Κι είναι γελοίο, όπως όλα τα γελοία πράγματα που έχω αναφέρει σε άλλα κείμενα μου. Θα το ονόμαζα κατάθεση ψυχής όμως όλο κάπου με χάνω κι έπειτα γλιστράω, κυλάω και ξεφεύγω από εμένα.
Γελοίο κι δαύτο γιατί ξεφεύγω από εμένα την ίδια κι όχι από εσένα. Αδιαμφισβήτητα η γελοία είμαι εγώ σήμερα χωρίς εξηγήσεις, χωρίς λύσεις. Άραγε, μπορείς να μου θυμίσεις; Περνάω κρισάρες στο μυαλό μου στο είπα και με φοβάμαι γαμώτο γιατί με καίω και με σβήνω. Με καις και με σβήνεις. Η τέλεια χαρούμενη κατάθλιψη. Μα σε είχα ρωτήσει αν άραγε αντέχεις δίπλα σου να με έχεις και δεν έλαβα απάντηση. Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς λύσεις. Γεμάτη από αναπάντητα γιατί, αν και ξεθωριασμένα σ’ αγαπάω που δεν μου επιτρέπεται να σου ξεστομίσω. Ούτε καν να σου τα ψιθυρίσω.
Όταν σε θυμάμαι μαυρίζει ο κόσμος μέσα μου και η μοίρα δεν ενδιαφέρεται για εμάς πλέον. Θυμάσαι, ρε μαλάκα, θυμάσαι; Για εμένα ήσουν όλη μου η ζωή, για αυτό έχω φροντίσει να θυμάμαι εγώ και για τους δύο. Ξένοι, γλυκέ μου; Δύο ξένοι που κάποτε γνώριζαν ο ένας τον άλλον καλύτερα από τον καθένα τριγύρω τους. Λανθασμένες επιλογές και αποφάσεις, αυτό σιγοψυθιριζω στο μυαλό μου για εσένα. Δεν μου βαστά η ψυχή μου να πιστέψω πως το ήθελες. Θυμάσαι, ρε μαλάκα, θυμάσαι;
