Ζωή ΚοντόγιαννουΜπροστά της έχει το τετράδιο της έκθεσης. Το στομάχι της αρχίζει να σφίγγεται. Το ξέρει καλά αυτό το σφίξιμο. Μέσα στο σπίτι της το νιώθει συνέχεια. Φοβάται για εκείνην μα πιο πολύ για τη μητέρα της.
Διαβάζει και ξαναδιαβάζει το θέμα της έκθεσης: «Πώς θα έμοιαζε ο φόβος αν μπορούσες να του δώσεις μορφή;»
Η δωδεκάχρονη Άννα τον ήξερε καλά τον φόβο. Κάθε μέρα αντίκρυζε τη μορφή του. Μούδιαζε ολόκληρη όταν της έριχνε έστω κι ένα θυμωμένο βλέμμα. Τι κι αν η μητέρα της έμπαινε μπροστά για να την προστατέψει; Το σατανικό του βλέμμα το ΄νιωθε να πλανιέται παντού μέσα στο σπίτι.
Πιάνει τον στυλό κι αρχίζει να γράφει. Ίσως είχε έρθει η ώρα να σπάσει τη σιωπή.
«O φόβος είχε για μένα ανέκαθεν μορφή. Πάντα έβλεπα το πρόσωπό του. Δεν μοιάζει με τέρας. Έχει ανθρώπινη μορφή. Έχει ένα όμορφο πρόσωπο με μεγάλα μαύρα μάτια και σαρκώδη χείλη που δεν έχω καταλάβει ακόμα πότε γελάνε αληθινά. Ξέρει να κρύβεται καλά και μεταμορφώνεται όταν η μητέρα μου πει κάτι ενοχλητικό για τα δικά του αυτιά ή κοιμηθεί λίγο παραπάνω το πρωί ή αργήσει να έρθει από το σούπερ μάρκετ ή κι ακόμα όταν το φαγητό δεν έχει αρκετό αλάτι ή είναι παραπάνω αλατισμένο απ’ ό,τι πρέπει.
Τρέχω πάντα να δοκιμάσω πρώτη το φαγητό… Αν δεν είναι όπως του αρέσει θα αρχίσει πάλι να πετάει τις καρέκλες δεξιά κι αριστερά και…πάνω στη μητέρα μου…
Αν μπορούσα να βρω άλλη λέξη για τον φόβο αυτή θα ήταν «πατέρας». Με τρομάζει αυτή η λέξη. Αν δεν την προφέρω με το ύφος που εκείνος θέλει, μπορεί να προκαλέσω μεγάλο καυγά. Έτσι όταν εκείνος είναι σπίτι προτιμώ να σιωπώ.
Κάποια μέρα είδα στην τηλεόραση έναν δράκο που άνοιγε τον στόμα του κι έβγαζε φωτιές. Ξέρετε πόσες τέτοιες φωτιές προσπαθούμε εγώ και η μαμά μου να αποφύγουμε; Όμως δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Τα λόγια του μας καίνε. Πιστεύω πως η καρδιά της μαμάς μου έχει πια χρώμα μαύρο το οποίο φτάνει μέχρι τα μάτια και της τα μελανιάζει.
Δεν ξέρω για σας, μα εγώ κι η μητέρα μου βλέπουμε τον φόβο καθημερινά. Τολμήσαμε μια φορά να τον διώξουμε μακριά, μα δεν τα καταφέραμε και δυστυχώς διπλασιάσαμε τη δύναμή του.
Σήμερα το πρωί είδα τον Φόβο να πλένεται, να φοράει καθαρά ρούχα και να φεύγει ανενόχλητος για τη δουλειά του. Από το νοσοκομείο δεν πρόκειται να περάσει. Ο ίδιος ο Φόβος φοβάται να δει το κατόρθωμά του. Αυτήν τη φορά η μαμά μου έχει ένα χέρι σπασμένο κι ένα βαρύ τραύμα στο κεφάλι. Και ξέρετε κάτι; Είναι πολύ δυνατή! Μπορεί να πονά μα όταν με δει, χαμογελάει λες και βρίσκεται μαζί μου στο ωραιότερο μέρος του κόσμου.
Και τώρα που σας έχω περιγράψει τον φόβο ελπίζω να έχετε πια πειστεί πως όντως έχω δει τη μορφή του, όχι μόνο μια φορά, μα χίλιες…»
Αυτά έγραψε η Άννα στο χαρτί και παρέδωσε την έκθεσή της. Μέχρι το βράδυ ο πατέρας της βρισκόταν στο κρατητήριο του αστυνομικού τμήματος. Η Άννα φιλοξενήθηκε για λίγο καιρό στο σπίτι της δασκάλας της. Όταν η μητέρα της πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο, ανοίχτηκε μια μεγάλη αγκαλιά από γνωστούς κι αγνώστους που ήταν ικανή ν΄ απωθήσει μακριά κάθε φόβο από τη ζωή και την καρδιά τους. Ο Φόβος είχε γίνει πια παρελθόν κι έπαψε να τις σκιάζει. Μα όσο κι αν η απειλή του ήταν μακριά, η μορφή του θα έμενε για πάντα χαραγμένη στην αγνή παιδική ψυχή της Άννας και δεν θα ήταν λίγες οι φορές που θα στοίχειωνε τα όνειρά της…
Ειρήνη Χιώτη
Ιωάννα Τόσκα
