Άντζελα ΤούσαΑπό τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα μου έμπαιναν φραγμοί, πάντα προσπαθούσαν να με αποθαρρύνουν.
Βλέπετε, γεννήθηκα σε μία διαφορετική είδους οικογένεια. Οι γονείς μου ήταν παλαιών αρχών και πολύ αυστηροί. Όταν ήμουν μικρή το θεωρούσα φυσιολογικό, μα καθώς μεγάλωνα και μαζί μ’ εμένα και η κριτική μου σκέψη κατάλαβα…
«Άντζελα δεν θα βγεις! Πρέπει να προσέξεις τα αδέρφια σου». «Πρέπει να πλύνεις τα πιάτα». Όσο για ρομαντικές σχέσεις; Φαντάζομαι καταλαβαίνετε.
Κοιτούσα τα κορίτσια στο περιβάλλον μου και ζήλευα.
«Μακάρι να είχα τα προβλήματα τους», έλεγα. Οι περισσότερες τους ή θα ήταν μαλωμένες με τη μάνα τους που δεν τους άφησε να κάνουν τατουάζ ή σκουλαρίκι και κάποιες άλλες ως μόνο πρόβλημα είχαν τα αγόρια που δεν τους έδωσαν σημασία ή προσοχή. Βέβαια αυτά ήταν τα επιφανειακά, δεν μπορώ να τις κρίνω μη γνωρίζοντας τι πραγματικά περνάν. Παρόλο αυτά, αληθεύει αυτό που λένε. Όσοι δεν έχουν προβλήματα τα δημιουργούν στον εαυτό τους.
Δεν ήμουν όμως ποτέ δεκτική με τη ζωή μου. Το ήξερα ότι γεννήθηκα για μεγαλύτερα πράγματα, για πιο σπουδαία.
Το αποφάσισα εκείνη τη στιγμή. Δεν θα δεχτώ μία ζωή που δεν αξίζω. Είχα ετοιμάσει τα πράγματα μου και ετοιμάστηκα για να φύγω. Είχα κλείσει εισιτήριο για την Αμερική. Την χώρα των ονείρων. Η μάνα μου μπήκε μέσα στο δωμάτιο βιαστικά και με ρώτησε πού πηγαίνω. Αφού της είπα, ξεκίνησε πάλι να με υποβαθμίζει λέγοντάς μου πως δεν θα καταφέρω τίποτα χωρίς αυτήν, ότι δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους δυνατή. Το θέμα ήταν πως χτύπησε πάνω στις ανασφάλειες μου. Αλίμονο είχε κάνει πρακτική πάνω μου στην χειραγώγηση τόσα χρόνια. Ήξερε όλα τα κουμπιά μου.
Ξέρετε, η ζωή πάντα με τρομοκρατούσε, είναι σκληρή, ζοφερή και εξουθενωτική. Επίσης, πάντα φοβόμουν πως δεν ήμουν σαν τους άλλους ανθρώπους, ότι ήμουν διαφορετική όχι με την καλή έννοια.
«Αλλά όχι δεν θα ξανά αφήσω αυτήν την κακιά μάγισσα να μου κάνει άλλο κακό». Έπιασα την βαλίτσα μου και το σακίδιο μου και έφυγα βιαστικά προς την εξώπορτα. Η μάνα μου έτρεξε ξωπίσω με ασταμάτητες βρισιές και έπιασε βίαια το χέρι μου. Ακολούθησαν τραβήγματα και ουρλιαχτά. Τότε έπιασε το κουζινομάχαιρο και με απειλούσε. εγώ ακλόνητη έκανα να φύγω και αυτή με μαχαίρωσε. Τα μάτια της ήταν γεμάτο τρόμο και πανικό. Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Η ίδια μου η μάνα με μαχαίρωσε.
Τα είδα όλα κόκκινα και εν βρασμώ άρπαξα το μαχαίρι και τη μαχαίρωνα. Ξανά και ξανά, δεν μπορούσα να σταματήσω. Στο τέλος ένιωσα μία ανακούφιση. Δεν είχα τελειώσει όμως. Πήγα στο υπνοδωμάτιο για να αντικρίσω τον πατέρα μου να κοιμάται. Ήξερα πως με αυτόν έπρεπε να γίνει γρήγορα. Χωρίς δισταγμό έμπηξα το μαχαίρι βαθιά στον λαιμό του. Κόβοντας την καρωτίδα του έμοιαζε σαν πίδακας αίματος και εγώ σαν να έκανα μπάνιο. Άρχισα να γελάω ασταμάτητα απ’ τη χαρά και ικανοποίησή μου. Πήρα πίσω ό,τι μου άνηκε, ό,τι μου κλάπηκε. Όπως το είχα προβλέψει, ήμουν για σπουδαία πράγματα.
Πλέον έχω ανοίξει μία από τις σπουδαιότερες εταιρείες καλλυντικών στο Λος Άντζελες με το όνομα «Η Αντζι στην παραμυθοχώρα» και όσο σας τα διηγούμαι όλα αυτά βρίσκομαι στις Μπαχάμες με τον sugar daddy μου.
Κατερίνα Χαραλαμπίδου
