Βέτα ΧρυσοπούλουΕ, όχι λοιπόν. Φθάνουν οι τύψεις. Δεν φταίω εγώ αν είμαι γεράκι. Εσύ φταις που με έκανες, που να σε πάρει ο διάολος.
Ακόμα δε μπορώ να συνέλθω. Νιώθω βαρύ το στομάχι μου και την καρδιά μου λυπημένη. Το είδα από μακριά να περπατά αμέριμνο στο δρόμο , εκεί κοντά στην πλατεία του χωριού. Ήμουν καθισμένος ψηλά στο λόφο στα κεραμίδια ενός εγκαταλελειμμένου εργοστασίου και ένιωθα τα σωθικά μου να πονούν από την πείνα. Τρεις μέρες τώρα είχα να βρω κάτι να βάλω στο στομάχι μου.
Ένιωθα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν όταν σε είδα. Μου έκαναν εντύπωση οι λευκές σου φτερούγες που δεν υπήρχε επάνω τους το παραμικρό ψεγάδι. Είχες το μικρό σου κεφαλάκι σκυφτό και έτρωγες κάτι που θα υπήρχε σίγουρα στο δρόμο. Τίποτα σπόροι θα ήταν η ψίχουλα. Δεν μπορούσα να διακρίνω από τόσο μακριά. Εσένα όμως σε έβλεπα πολύ καλά. Τον τρόπο που έτρωγες, τον τρόπο που είχες σκυφτό το κεφάλι τις όμορφες λευκές σου φτερούγες, τα μικρά σου πόδια που πηγαινοέρχονταν στον ίδιο ρυθμό με το κόκκινο ράμφος σου επάνω στο δρόμο.
Έμοιαζες τόσο αθώο, ήσουν τόσο όμορφο και τρυφερό, θα έπρεπε να ήσουν επάνω στη νιότη σου. Πέταξα και σε πλησίασα από μακριά. Τώρα σε βλέπω καλύτερα. Βλέπω με τι όρεξη τρως τους σπόρους, ναι σπόροι είναι τελικά. Σκέφτομαι να σου επιτεθώ τώρα, αλλά σε λυπάμαι. Έχεις την ηλικία του πρώτου μου παιδιού. Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου, να κάνεις οικογένεια να χαρείς το ζευγάρωμα. Αχ, πόσο θα ήθελα να ήσουν μεγαλύτερο σε ηλικία να τα είχες γευτεί όλα αυτά που γεύτηκα κι εγώ και να χαιρόσουν όπως χάρηκα κι εγώ.
Μα νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν, δεν βρίσκω τίποτα άλλο εκτός από εσένα. Συγχώρεσέ με, σε παρακαλώ.
Μαριάνα Περάκη
