Κωνσταντίνος ΜπασούρηςΗ διαδικασία της μετακόμισης είναι, ομολογουμένως, μια διαδικασία επίπονη και κουραστική. να πακετάρεις όλα σου τα πράγματα προσεκτικά, να μεταφερθούν στο νέο σπίτι και ξανά να τακτοποιηθούν απ’ την αρχή. Για μένα, όμως, είναι και μια διαδικασία ανακάλυψης, όπως συνέβη πρόσφατα.
Η μετεγκατάσταση στη νέα κατοικία είχε μόλις ολοκληρωθεί και η διαδικασία της εκ νέου τακτοποίησης κι επανατοποθέτησης είχε ήδη ξεκινήσει. Όλα σχεδόν τα υπάρχοντα τοποθετημένα μέσα σε κούτες, με τις αντίστοιχες επιγραφές εξωτερικά προς διευκόλυνση. Πέρασαν λίγες ώρες, όταν μπροστά μου βρέθηκε μια κούτα παλιά, ταλαιπωρημένη θαρρείς από το πέρασμα του χρόνου και σίγουρα δεν ήταν απ’ αυτές που χρησιμοποιήθηκαν για τη μετακόμιση. Υπήρχε ήδη εκεί, ξεχασμένη από καιρό, στο προηγούμενο σπίτι. Μέσα απ’ το μαύρο ξεθωριασμένο χρώμα του μαρκαδόρου, κατάφερα να διακρίνω τη λέξη «Διάφορα» στην επιφάνεια.
Σκέφτηκα πως είχε έρθει η ώρα για ένα μικρό διάλειμμα και να ανακαλύψω ποια μυστικά έκρυβε μέσα της εκείνη η παλιά κούτα. Ποιες κρυμμένες αναμνήσεις είχαν σιγά – σιγά ξεχαστεί και είχαν μπει στα «Διάφορα». Καθώς έβγαζα από μέσα το περιεχόμενο, είχα την έκπληξη στο πρόσωπό μου, σαν να ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζα τα παλιά αντικείμενα, ξεχασμένες σημειώσεις σε κιτρινισμένα φύλλα τετραδίων και πολλά άλλα. Ο ενθουσιασμός του να ανακαλύπτεις το παρελθόν απ’ την αρχή. Κάπου εκεί ανάμεσα βρέθηκα μπροστά σε ένα σκονισμένο άλμπουμ φωτογραφιών. Ναι, κάποτε περιμέναμε με ανυπομονησία να εμφανιστούν τα φιλμ με τις φωτογραφίες του καλοκαιριού, μαζευόμασταν όλοι μαζί παρέα σε κάποιο σπίτι και γελούσαμε ολόψυχα με τις ατέλειές τους, αντί να πασχίζουμε για την τέλεια λήψη με το κινητό τηλέφωνο, μέσα από δεκάδες λήψεις και την προσθήκη άλλων τόσων φίλτρων!
Η περιπλάνηση μέσα στις αναμνήσεις που έκρυβε εκείνο το άλμπουμ με έφερε μπροστά σε μια φωτογραφία ιδιαίτερη. Όχι λιγότερο ταλαιπωρημένη απ’ τις υπόλοιπες, απεικόνιζε ένα παλιό αυτοκίνητο, το «σαραβαλάκι» μας, όπως το αποκαλούσαμε, και δύο μικρά παιδιά, την αδελφή μου κι εμένα, να ποζάρουμε με καμάρι μπροστά στο αμάξι, ανυπομονώντας να μπούμε μέσα και να μας πάει βόλτα ο μπαμπάς. Σ’ αυτή τη φωτογραφία στάθηκα λίγο παραπάνω. Όχι μόνο για όσα απεικόνιζε, μα και για όσα κουβαλούσε πίσω της. ένα ταξίδι στον χρόνο, σχεδόν μισό αιώνα.
Λίγο καιρό αργότερα ήρθε στη ζωή και ο μικρός μας αδελφός και όταν πια έφτασε σε κατάλληλη ηλικία, όλη η οικογένεια μπαίναμε στο παλιό εκείνο αμαξάκι για μικρές ή και μεγαλύτερες βόλτες. Αυτό που περιμέναμε πώς και πώς, ήταν η μέρα που θα ταξιδεύαμε για το χωριό, για να δούμε τον παππού και τη γιαγιά. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 το ταξίδι αυτό διαρκούσε περίπου οχτώ ώρες. Παρόλη την κούραση που συνεπαγόταν ένα τέτοιο, πολύωρο ταξίδι, εμάς μας φαινόταν ανύπαρκτη. Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ο μπαμπάς μας έλεγε παραμύθι. Όχι, όμως, κάποιο παραμύθι από τα γνωστά της εποχής. Ήταν μια αφήγηση δική του, που την άκουγε και ο ίδιος από τον παππού του, όταν ήταν μικρός. Μια ιστορία που εκτεινόταν σε βάθος χρόνου και, παρόλα αυτά, συνεχώς εξελισσόταν και εμπλουτίζονταν με προσμίξεις ή και μικρές παραλλαγές. Ήταν το δικό μας ξεχωριστό κι αλλιώτικο παραμύθι, που ο μπαμπάς είχε τον δικό του, μοναδικό τρόπο να αφηγείται, ακούραστα, με πάθος και μπόλικη φαντασία, διατηρώντας το ενδιαφέρον μας αμείωτο.
Στο καινούργιο σπίτι, σε μια μικρή γωνιά έφτιαξα το μικρό μου «αναγνωστήριο», αποτελούμενο από ένα τραπεζάκι, πολυθρόνα και φωτιστικό κοντά στο παράθυρο. Είναι κάτι σαν το ησυχαστήριό μου, όταν θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο ή να γράψω μερικές γραμμές, όπως τώρα, ένα όμορφο και ήσυχο κυριακάτικο απόγευμα. Εκεί, σε περίοπτη θέση, μέσα σε ένα κάδρο βρίσκεται πια εκείνη η ιδιαίτερη φωτογραφία, με ένα παλιό αμάξι και δύο μικρά παιδιά. Μέσα από τα τόσα «Διάφορα» έκανε τη διαφορά με τον δικό της τρόπο και πλέον μου κρατάει συντροφιά και μου υπενθυμίζει πως, κάθε διαδρομή έχει να σου δείξει και κάτι διαφορετικό, μέσα από τα ταξίδια μας στον χρόνο, τη φαντασία και τη διδαχή.
Χριστίνα Μιχαηλίδου
